Eugenia kroiła mieso, tylko jej brwi uniosły sie powoli. Alex rzucił serwetke na stół. - Oczywiscie. Kiedy tylko Phil sie zgodzi, bedziesz mogła robic wszystko, na co ci przyjdzie ochota. A poza tym, czy Joanna ju¿ cie tu nie odwiedziła? - Tak, ale ja jej nie pamietałam. - Marla patrzyła kolejno na ich twarze. Cissy siegneła po szklanke z woda. Nick milczał. - Zaraz, zaraz... czy mam siedziec w domu na polecenie lekarza? Eugenia z westchnieniem oparła swój nó¿ i widelec o brzeg talerza. 201 - Doktor Robertson chce tylko miec pewnosc, ¿e nic ci nie zaszkodzi. I pomysl te¿ o tym, ¿e straciłas pamiec... - Mysle o tym tyle, ¿e a¿ robi mi sie niedobrze - rzuciła Marla, zdumiona własna gwałtownoscia. - Sadze, ¿e pomoga mi spotkania z ludzmi, wyjscie na miasto, odwiedzanie miejsc, w których czesto bywałam. Potrzebuje bodzców, które pobudza moja pamiec. - Za wszelka cene chciała sie dowiedziec czegos wiecej o sobie. O swoim ¿yciu. Rodzinie. Dlaczego czuje sie tu jak ktos obcy? - Jutro porozmawiam z Philem - obiecał Alex, jakby to załatwiało sprawe. Marla omal nie zerwała sie na równe nogi. Opanowała sie z trudem, chwytajac za krawedz stołu. - Nie. To ja z nim porozmawiam. Mysle, ¿e ju¿ czas, abym zaczeła sama załatwiac pewne sprawy. Zapadła pełna napiecia cisza. Przerwał ja smiech Aleksa. - Brawo! - wykrzyknał z drwiacym entuzjazmem i zaklaskał w dłonie. - Co za stanowczosc! To własnie Marla, jaka pamietam! Eugenia zmarszczyła brwi. Nick oparł sie wygodniej w swoim krzesle. Cissy przewróciła oczami. - Mo¿e zadzwonisz do niego jutro rano? - zasugerował Alex. - Zrobie to - powiedziała Marla, zastawiajac sie, jak mogła choc przez sekunde przypuszczac, ¿e ma¿ stara sie ukryc ja przed swiatem. Po prostu ja chronił, traktował, jakby była krucha, porcelanowa laleczka. Która łatwo mo¿na stłuc. - Naprawde musimy o tym rozmawiac? - spytała Cissy i Marla skuliła sie w sobie. - To znaczy o tej całej pamieci. To takie... dziwne. Eugenia rzuciła Marli spojrzenie, które mówiło: „Próbowałam cie ostrzec”. - Cissy ma racje, to nie jest własciwy czas ani miejsce - stwierdził Alex, w jego głosie zabrzmiało ostrze¿enie. 202 - Wiec po kolacji. Pojawiła sie Carmen, zupełnie jakby ktos ja tu wezwał. - Doprawdy, nie ma powodu - powiedziała Eugenia, odsuwajac sie od stołu. - Napije sie kawy w salonie - zwróciła sie do Carmen, która znikneła równie szybko, jak sie pojawiła. Nick nachylił sie nad stołem. - Jesli Marla chce omówic te sprawe, powinnismy o tym