- Chyba tak... - Wiedziałam. Problem polegał na tym, że Karo chciała nie tylko zostawić sprawę za sobą, ale w ogóle zapomnieć, że się wydarzyła. Wymazać ją z pamięci. Dziewczynki gorliwie ją w tym względzie wspierały, ona sama zaś w miarę upływu czasu stała się ich mimowolną wspólniczką. W obecności matki i babki, a także wszystkich innych ludzi, Flic i Imogen znowu zachowywały się nienagannie, wręcz czarująco. Wystarczyło jednak, że znalazły się z Matthew sam na sam, by zaczynały ziać wrogością. Nie robiły już złośliwych kawałów, gdyż nie miały takiej potrzeby. Nadal jednak pozostawały w stanie wojny z ojczymem, ten zaś coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że jest to wojna wyniszczająca, w której dwie pannice o gładkich buziach i niewinnych oczach dążą za wszelką cenę do jego ostatecznej zguby. 88 Posługiwały się zaskakująco dorosłą taktyką, obmyślaną z wyjątkową przebiegłością, chociaż pod innymi względami przypominała broń małych dzieci. Zupełnie jak roczny bobas, który przy jednej osobie je z apetytem, a przy innej pluje, Flic i Imogen siedziały obok Matthew przy obiedzie, gawędząc miło, jak dobrze wychowane panienki, lecz gdy tylko Karo z jakiegoś powodu poprosiła, żeby sami sobie radzili, bo ona jest zajęta pracą albo musi wyjść, jedna i druga odmawiały wzięcia do ust wszystkiego, co Matthew przygotował, natomiast jeśli same zajmowały się kuchnią, umyślnie przyrządzały za mało jedzenia, żeby dla niego nie starczyło. To skandaliczne zachowanie, podobnie jak inne powtarzające się raz po raz jawne impertynencje, uchodziło im jakoś płazem. Czasem Matthew udawał, że nic nie dostrzega, kiedy indziej próbował stawić im czoło albo znaleźć odpowiednią karę, ale ze wszystkich rzeczy, których mógłby dziewczynki pozbawić, liczyła się wyłącznie ich wojna podjazdowa z ojczymem. Różnica polegała tylko na tym, że teraz nie ukrywał tych incydentów przed Karoliną, ta zaś nie upierała się, by mu nie wierzyć. Zamiast tego - stanowczo za często - zbywała jego relacje wzruszeniem ramion. - Są już prawie dorosłe - przekonywał ją nie po raz pierwszy Matthew. - Ty zaś traktujesz je jak wieczne przedszkolaki. - Porozmawiam z nimi - obiecywała za każdym razem, a kiedy wreszcie zdobywała się na rozmowę, Imogen i Flic patrzyły na nią szeroko otwartymi, niewinnymi oczami, po czym ze szczerą troską zastanawiały się, dlaczego ich ojczym opowiada takie niestworzone historie. - One teraz naprawdę się o ciebie martwią - mówiła mu Karolina. - One kłamią jak z nut - odpowiadał, nie owijając już niczego w bawełnę, gdyż walka z jej córkami wciąż nie ustawała. - Moje dzieci nie kłamią - broniła ich Karolina. - Ba, żeby tylko kłamały... Pewnego niedzielnego wieczoru w połowie czerwca Matthew zabrał Kahlego na spacer. Kiedy po wrzuceniu do skrzynki kilku listów wracał już z psem do domu, zobaczył czarnego forda escorta, zaparkowanego na rogu Heath Side i East Heath Road. W środku, w