Książę nie chce księżniczki? Wszedł do mieszkania, cicho zamykając za sobą drzwi. Z sypialni mamy dobiegało światło i odgłosy włączonego telewizora. Ściągnął szybko swoje trampki, zaglądając do pomieszczenia. Blondynka leżała na boku, oglądając jakiś western, które wręcz uwielbiała. - Wróciłem – oznajmił, uśmiechając się szeroko i przysiadając na brzegu rozłożonej kanapy. Kobieta spojrzała na niego, unosząc zdziwiona brwi. - Co taki zadowolony? - Znalazłem go! – pisnął, nie potrafiąc dłużej tego w sobie trzymać. Jego mama wiedziała o orientacji syna i bynajmniej nie robiła z tego żadnych problemów. Krystian mówił jej wszystko, nie miał przed nią żadnych tajemnic. - Kogo…? – nie zrozumiała. – Ach! – podniosła się do siadu, wbijając w blondyna ciekawskie spojrzenie. – Księcia? – uśmiechnęła się rozczulona. Chłopak szybko przytaknął, szczerząc się. - Ale jaki książę! Ci z Disneya się przy nim chowają! – westchnął rozmarzony, opadając na plecy. – Jest taki wysoki i przystojny! Ma czarne, kręcone włosy i cudowne, orzechowe oczy! Zakochałem się! – wyznał. Mama uśmiechnęła się łagodnie. Jej syn był niepoprawnym romantykiem, zawsze się obawiała, że nie znajdzie nikogo, kto mógłby dotrzymać mu w tym romantyzmie kroku. No i był bardzo naiwny. - Synku, obawiam się, że to jeszcze nie miłość – zaczęła ostrożnie. Chłopak automatycznie się podniósł, patrząc na nią z oburzeniem. - To JEST miłość! – warknął. – Jak go kocham! - Ale… - Ty mnie nie rozumiesz! Nie widziałaś go! Jest czuły i miły! – prychnął, wstając i obrażony wyszedł z pokoju. Jak śmiała twierdzić, że to nie jest miłość!? Następnego dnia, jak to zwykle w soboty, oblegał z Karolem ławkę na placu zabaw przed blokiem. Brunet trzymał w dłoniach batona, jedząc go powoli, czemu Krystian przyglądał się z lekkim obrzydzeniem. Sam nie lubił jeść, w ogóle mało jadł. Chciał być chudy i drobny, co na razie mu się udawało utrzymać. Mama nie była z tego zadowolona, ale jej syn jest już pełnoletni, tak więc wiele zrobić nie może. - I jak było? – zapytał nagle Karol, nawiązując do wczorajszego dnia. Blondyn aż uśmiechnął się z rozmarzeniem, wspominając wieczór w objęciach Adama… Co prawda toaleta nie była zbyt romantycznym miejscem. No i trochę śmierdziało, ale… Książę wiedział jak się zachować, jak sprawić mu przyjemność, choć na początku bolało. - Cudownie – westchnął. – On jest cały cudowny! Wczoraj go śledziłem, tak więc wiem, gdzie mieszka. Karol uniósł zdziwiony brwi, spoglądając kątem oka na przyjaciela. - Śledziłeś? – spytał z powątpieniem. Krystian potaknął ochoczo, nie widząc w tym nic złego. - Jutro do niego pójdę! Powiem mu, jak bardzo go kocham – uśmiechnął się słodko na samą myśl o tym. Brunet wydął wargi, nie komentując. Wiedział, że jego przyjaciel był naiwny i łatwo kochliwy. Wcześniej swoich chłopaków też „kochał”, ale twierdził, że nie są jego książętami z bajki, tak więc nie pozwalał im na nic więcej prócz pocałunków czy dotykania w intymnych miejscach. - A jak było? Bo przeleciał cię, nie? Krystian spojrzał na niego oburzony, wydymając wargi. - Nie ‘przeleciał’, a kochał się ze mną! – prychnął. – I było cudownie – dodał zaraz rozmarzony. – Na początku bolało, bo nie powiedziałem mu, że to mój pierwszy raz,