Miał przy tym tak srogi wyraz twarzy, że żadna z dziew¬cząt nie próbowała się nawet odezwać. Pani Stoneham pożegnała gadatliwą panią Lamb i zaczęła się zastanawiać, co się dzieje z Clemency, gdy zjawił się niespodziewany gość. Przycinała właśnie róże w ogrodzie, jednym okiem wypatrując młodej kuzynki, gdy przed bramę Ujechała dwukółka. Niski, elegancki mężczyzna poluzował lejce i zsiadł z powozu należącego, jak rozpoznała pani Stoneham, do zajazdu „Korona”. Koń schylił łeb i zajął się skubaniem trawy, a przybysz zabezpieczył koła kilkoma polnymi kamieniami i podszedł do furtki. - Pani Stoneham? - Tak. Mężczyzna wręczył jej wizytówkę. Pani Stoneham spa¬rzała na kartonik i serce jej zabiło. Prawnik z kancelarii w Londynie - to oczywiste, w jakim celu się tu zjawił. - Czym mogę panu służyć, panie Jameson? Przyznam, iż nie przypominam sobie pańskiego nazwiska. - Proszę pani, czy możemy porozmawiać na osobności? - Naturalnie. Proszę wejść do środka. - Zaprowadziła gościa do salonu i poprosiła, by usiadł. - Może napije się pan herbaty? - Z chęcią. Pani Stoneham zadzwoniła po służącą. Gdy wydawała polecenia, rzuciła jej szybkie, znaczące spojrzenie. Potem, nieco spokojniejsza, prowadziła niezobowiązującą rozmowę, w której obie strony mówiły dwuznacznikami i żadna nie chciała się do tego przyznać. W „Koronie”, miejscu, gdzie wynajął dwukółkę, pan Jameson usłyszał, że u pani Stoneham zatrzymała się urodziwa jasnowłosa kuzynka. Opis i czas przyjazdu dziewczyny pasował jak ulał do Clemency i prawnik był już pewien, że jego poszukiwania dobiegły końca. Pani Stoneham z kolei nie zamierzała mu ze swej strony niczego zdradzać. Owszem, przyznała, że zatrzymała się u niej młoda kuzynka, mająca wkrótce podjąć pracę guwer¬nantki. Nie ma jej w tej chwili w domu, możliwe, iż przebywa właśnie w Candover Court - pani Stoneham naprawdę tak nie myślała, ale nie widziała nic złego w tej niewinnej sugestii. Nie, nie ma pojęcia, kiedy dziewczyna wróci. Nie, nie słyszała również o ucieczce panny Clemency Hastings - co za szokująca historia! Amelia musi to bardzo przeżywać! Naturalnie nie było mowy o tym, by pan Jameson oskarżał panią Stoneham o podstęp. Jedyne, co mógł zrobić, to siedzieć i czekać w nadziei, że zaraz się zjawi ta nieszczęsna dziewczyna. Wydawało się niepraw¬dopodobne, by pani Stoneham miała dwie śliczne, jas¬nowłose kuzynki. Po głowie krążyło mu jednak kilka niespokojnych myśli. Po pierwsze, domek tej kobiety znajdował się o rzut kamieniem od posiadłości Storringtonów i z pewnością byłoby to ostatnie miejsce na ziemi, jakie wybrałaby uciekająca przed markizem panna. Po drugie, dziewczyna była tam najwyraźniej zapraszana. Tylko czy to aby prawda? Te wątpliwości powodowały, że pan Jameson musiał się jeszcze wstrzymać z ostatecznym sądem. Przyjął propozycję drugiej filiżanki herbaty i zastanawiał się, co począć. W tej samej chwili do drzwi zapukała Bessy. - Wiadomość z Candover Court, proszę pani, przysłano ją przed chwilą - wyjaśniła i posłała swej chlebodawczyni triumfalne spojrzenie, jakby mówiąc: to mu dopiero pokaże! Bessy służyła u pani Stoneham od początku jej małżeństwa i nie miały przed sobą prawie żadnych tajemnic. Podobnie jak jej pani, dziewczynie zależało na tym, aby gość odjechał z kwitkiem. Pani Stoneham przeprosiła tymczasem pana Jamesona i przeczytała kartkę. Wiadomość była krótka i zwięzła: lady Arabella spotkała w lesie pannę Stoneham i zaprosiła ją do siebie. Spędzą razem popołudnie, po czym panna Stoneham zostanie odwieziona przez służącego. Pani Stoneham nie zamierzała pokazywać listu panu Jamesonowi, położyła go jednak w widocznym miejscu na stoliku i pod pretekstem poprawienia żaluzji pozostawała przy oknie wystarczająco długo, by gość zdążył zapoznać się z jego treścią. Kiedy wróciła na miejsce, stwierdziła z zadowoleniem, że prawnik szykuje się do wyjścia. - Przepraszam za najście, szanowna pani, będę musiał szukać dalej - powiedział na pożegnanie. - Oczywiście może pan liczyć na moją dyskrecję - zapewniła go tonem pełnym współczucia. - Jestem pewna, że Clemency, gdziekolwiek jest, po zastanowieniu wróci do domu. Chyba Amelia jej wybaczy? Nie wierzę, że zechce spełnić swoje groźby i odeśle ją do panny Whinborough, osoby w moim mniemaniu bardzo niesym-patycznej. - Droga pani, zapewne ma pani rację - odparł smutno pan Jameson. Żadne z nich ani przez chwilę w to nie wierzyło, niemniej jednak nie wypadało podawać w wątp¬liwość matczynej miłości. Tak czy inaczej, prawnik zrozumiał ostatnią wypowiedź wystarczająco dobrze. Pani Stoneham nie wyjawi, czy jej młoda kuzynka to Clemency Hastings, dopóki jej matka pozostanie tak nieprzejednana. Skłonił się i już po chwili zmierzał swoim powozem w stronę zajazdu. Pani Stoneham otarła pot z czoła, starając się nie myśleć, co na to wszystko powiedziałby jej mąż, którego moralność była nieskazitelna. Jedno jest pewne - mały domek w Abbots Candover przestał być dla Clemency bezpiecznym schronieniem. Być może pan Jameson pozwolił sobie chwilowo zamydlić oczy, lecz czuła, że w głębi duszy domyśla się prawdy. Pod znakiem zapytania pozostawała jedynie kwestia, jak długo stary prawnik zechce akceptować tę mistyfikację... W salonie zebrali się powstrzymująca łzy Arabella, blada a emocji Clemency, markiz z zasępioną twarzą i przejęta mocno lady Helena. Właściwie z oblicza tej ostatniej trudno było wywnioskować, czy trapi się bardziej spodziewającą się szczeniąt suką Millie, czy też swoją bratanicą. - Jeśli ta gamoniowata panna Lane nie potrafi upilnować Arabelli, powinna natychmiast odejść! - podniósł głos markiz, akcentując swoje słowa uderzeniem pięścią w stolik lady Heleny. Na podłogę potoczyło się kilka szpulek nici, a mniej¬sze psy zaczęły ujadać ze strachu. - Jestem dostatecznie zajęty porządkowaniem spraw posiadłości i nie mogę dodat¬kowo zawracać sobie głowy zachowaniem Arabelli. Spójrzcie tylko na nią! Wygląda jak ostatni włóczęga. Dobry Boże, ciociu Heleno, wystarczająco trudno będzie wydać ją za mąż bez posagu. Kto do tego zechce pannę z nadszarpniętą opinią? - Mój drogi, pohamuj swój język! - upomniała go stanowczo lady Helena. - Zechciej mi łaskawie wyjaśnić, jaka w tym wszystkim jest rola panny Stoneham. Czyżby młody Baldock starał się uwieść je obie? - Zastałem ją w lesie razem z Arabella. Muszę usłyszeć od niej, co się tam, do diabła, działo. - Nie chciałam tego! - zapłakała głośno Arabella. Od¬wróciła się i schowała twarz na ramieniu Clemency, która przytuliła ją do siebie. Lysander posłał Clemency spojrzenie pełne jawnej niechęci. - I co pani powie, panno Stoneham? - Proszę nie mówić do mnie takim tonem, lordzie Storrington - odparła z rozdrażnieniem Clemency. - Nie jestem ani pańską siostrą, ani służącą, aby się ze mną tak obchodzić! Lysander wyglądał, jakby miał trudności ze złapaniem oddechu. Clemency ogarnął nagły strach. Czy to możliwe, by ją uderzył? W końcu ma tak złą reputację, że to całkiem prawdopodobne... Zmusiła się do spokoju. Cokolwiek wy¬prawiał w domach rozpusty w Covent Garden, nie ośmieli się tego powtórzyć w salonie swojej ciotki! - Nie sugerujesz chyba, że panna Stoneham mogła mieć coś wspólnego z napadem? - zapytała zirytowana już tym wszystkim lady Helena. Zdawała sobie sprawę, iż Lysander ma prawo się gniewać, jednak jego zachowanie wykraczało już poza ramy przyzwoitości. - Co pani tam robiła, panno Stoneham? - domagał się wyjaśnień lord Storrington. - Zbierałam grzyby. - Moje grzyby? - Na Boga, młodzieńcze! - wtrąciła lady Helena. - Prze¬cież tu nie chodzi o te kilka grzybów! Denerwujesz tylko biedną Millie. Słucham, panno Stoneham, co się zdarzyło potem? - Usłyszałam wołanie o pomoc i ujrzałam lady Arabellę. - Zamilkła na moment, zastanawiając się, jak opowiedzieć całą historię. - Najwyraźniej znalazła się w niezręcznej sytuacji. Chyba nie wzięła pod uwagę skutków swojej żywiołowości i lekkomyślnego prowokowania porywczego chłopca, swego rówieśnika, którego, jak zrozumiałam, zna od małego. Gdy się zjawiłam, był równie zakłopotany i zawstydzony jak lady Arabella. Przeprosił za swoje zachowanie i oddalił się w pośpiechu. To wszystko. Lady Helena uważnie przyglądała się dziewczynie. To samo czyniło sześć psów oraz markiz. - Jak pani sądzi, co należałoby teraz uczynić? - zapytała. - Jak na młodą damę wypowiada pani tak stanowcze opinie, że nie waham się pytać o pani zdanie na ten temat. - Dałabym temu spokój - oznajmiła szczerze Clemency. - Wierzę, że oboje dostali nauczkę i nie widzę sensu w rozgłaszaniu tego niefortunnego zajścia. - Bardzo rozsądnie, moja droga. A teraz, Arabello, idź na górę się przebrać, jesteś cała w trawie. Oczekuję, że kiedy się z tym uporasz, zejdziesz do nas na herbatę. Arabella z wdzięcznością pocałowała szybko Clemency i opuściła salon. Lysander patrzył na nie z trudnym do określenia wyrazem twarzy. - Panno Stoneham, co proponowałaby pani na przyszłość? - ciągnęła lady Helena. - Ciociu - wtrącił niespokojnie markiz. - Nie rozumiem, dlaczego panna Stoneham miałaby zabierać głos w tej kwestii, chociaż widzę, że bardzo chętnie służy swoimi radami. - Przecież sam nalegałeś na przyprowadzenie jej tutaj - wytknęła mu lady Helena. - Prawda, moja droga? Clemency zawahała się. - No więc, panno Stoneham, prosimy o radę, czyżby ktoś odgryzł pani język? - odezwał się z ironią mężczyzna. - Proszę mi wybaczyć, milordzie, że wtrącam się w pań¬skie sprawy - odezwała się w końcu. - Ale powszechnie wiadomo, że posiadłość ma być wkrótce sprzedana, i lady Arabella może przeżywać w związku z tym ciężkie chwile. Zapewne spodziewa się w przyszłości wielu ograniczeń i zmian na gorsze, więc zdecydowała się poszukać jakiejś rozrywki, póki ma ku temu okazję. A przecież można by jej znaleźć odpowiednie zajęcie. Co prawda nie zwierzała mi się, ale tak młoda i piękna dziewczyna liczyła z pewnością na wprowadzenie do towarzystwa w tym roku. Lysander nie patrzył na nią, z udaną obojętnością utkwił wzrok w kominku.